Na gruzach grupy Green River w 1988 roku oprócz Mudhoney powstał zespół Mother Love Bone, w składzie: Jeff Ament (bas), Stone Gossard (gitara), Bruce Fairweather (gitara), Gary Gilmour (perkusja) oraz Andy Wood (wokal, instrumenty klawiszowe). Menadżerem został Kelly Curtis.
Any odszedł, by zrealizować swoją solową płytę. (Jeff Ament)
Fanom Pearl Jam'u, którzy jeszcze nie znają tego zespołu, radzę zaraz iśc do najbliższego sklepu muzycznego i zamówić sobie płytke (albo kasetkę) o tytule 'Mother Love Bone'. Album zawiera EP'kę 'Shine' i LP 'Apple' + dodatkowy utwór 'Lady Godiva Blues'. ;-)
Początkowo nazywali się The Lords Of The Wasteland, ale ostatecznie zostało na Mother Love Bone (jest to wers z piosenki "Capricorn Sister" napisanej przez Wooda i Gossarda).
Dzięki oryginalnemu wokaliście i muzyce jaką grali, zespół szybko stał się popularny i wkrótce podpisał kotrakt z PolyGram'em. W 1989 roku wydali debiutancką EP-kę o nazwie "Shine". Krytycy i publiczność na koncertach przyjęła ją z aprobatą. Następnie nagrano album "Apple", jednak Andy Wood nie doczekał jego premiery. 19 marca, na kilka dni przed premierą zmarł w wyniku przedawkowania heroiny. Wcześniej trzy dni leżał w szpitalu w stanie śpiączki, lecz lekarze nie dawali mu żadnych szans. Przy odłączeniu aparatury podtrzymującej życie byli obecni rodzice Andy'ego, bracia oraz przyjaciele.
Zażywanie przez niego narkotyków - mówi Cornell z Soundgarden - wynikało z głęboko ukrytej wewnętrznej potrzeby. Widział w tym romantyczną stronę rocka. Bo kreował się na absolutną rockową gwiazdę. Zresztą był nią, i to zanim ludzie dowiedzieli się o Mother Lobe Bone. Po prostu - był gwiazdą i nie można temu zaprzeczyć. Narkotyki uznał za nieodłączną część gwiazdorstwa. A także za sposób ucieczki, lekarstwo na strach. Bo każdy, kto jest muzykiem, pisarzem, aktorem - słowem osobąpubliczną - nie czuje się bezpiecznie. Nie znam nikogo, kto by się urodził z myślą, iżcokolwiek tworzy jest wspaniałe. Po prostu trzeba do siebie przekonać innych.
Cornell ze śmierci Wooda nie otrząsnął się chyba do dziś. Nieustannie podkreśla pustkę, jaka powstała po odejściu przyjaciela i nieustannie go wspomina.